Tudalen:Caniadau Watcyn Wyn.djvu/117

Fe welwyd pethau anwyl iawn,
Do, fel ei goleu 'n myn'd o'i blaen;
Yr hen ffasiynau oedd yn llawn
Ar hyd y wlad, pa le mae 'rhai'n?
Ië, llawer i hen "het bob cam,"
A aeth bob cam i ben ei thaith,
Oddiar y coryn rhoddodd lam
Fel canwyll gorff o flaen yr iaith!

Mae'r bais a'r bedgwn wedi ffoi,
Fel i ragflaenu rhywbeth mawr;
A'r 'sanau gleision wedi troi
Yn wynach braidd na'r coesau 'n awr;
Mae'r crysau gwlenyn yn ymroi
I ryw ddefnyddiau main yn llawn;
A'r hen iaith gref yn gorfod rhoi
O flaen ei meinach lawer iawn.

O hen iaith Cymru nid yw 'n deg,
Dy fod yn gorfod myn'd,—myn brain!
Yn cael dy wthio fel i gêg
Hen wrach sy gymaint yn fwy main.
Hi ddylai lyncu 'th bethau cry',
Yn gymysg â dy bethau gwan,
Yr Ch, yr Ll, yr Dd, a'r Ng,
Ond tagai rhai'n hi yn y man!

Mae'r iaith yn myn'd i fyn'd,—yn wir!
Beth wnawn ni fechgyn ar ei hol?
Ni fyddwn heb un gair cyn hir,
'R un fath a'r lloi sydd ar y ddôl,
Yn brefu ar ol ein hunig iaith,
A'r Sais yn Seisneg wawdio 'n cri;
Hi ddaw yn sobor, tyna 'r ffaith,
I garn o flockheads fel y ni.

Os oes rhyw gymaint yn Gymraeg,
Ag eisiau 'i wneyd,—wel, 'n awr yw 'r awr;
Rhyw gân neu benill o'r hen aeg,
Os am ei chanu,—dewch yn awr!