Tudalen:Caniadau Watcyn Wyn.djvu/119

Wrth geisio gwanu heibio,
Daeth tro ag ef i'm cwrdd,
A bachu yn fy ngholer wnaeth,
Fel na chawn fyn'd i ffwrdd:
Ymbiliai am chwe' cheiniog,
A gwasgai yn fwy tyn;
A thros ei fywyd meddw aeth
Yr adyn meddw hyn.

"Ni raid i ti ddim gwrido
O'm plegid i," 'be fe;
"Mi fûm yn berchen chwech fy hun,
A gwraig a phlant a thre';
'D oedd neb yn Ynys Prydain,
A'i galon yn fwy iach,
Na mi pan o'wn i'n dechreu 'myd,
Ac yfed llymaid bach;
'R oedd Ellen yn fy ngharu,
A mi 'n' charu hi—
Ac O! ni fu yn caru erioed,
Ddedwyddach dau na ni;
Ond llithrais bob yn dipyn,
Fel llithrodd llawer un,
I garu llymaid bach yn fwy,
Nag Ellen fach ei hun.

"Bu genyf etifeddiaeth;
Nid rhywun oeddwn i,
A bu fy nghôt, feallai, gynt
Mor deg a'r eiddot ti;
"'R oedd arian genyf, ddigon
I brynu bryn a phant;
Ond O! beth ydoedd gwerth y rhai'n,
At werth y wraig a'r plant.
Defnyddiais f' etifeddiaeth,
Hi basiodd drwy fy ngheg;
Ond torais galon Ellen hoff,
Chadd hi ddim chwareu teg."