Dy uchel greig, dy frigawg goed,
O'th amgylch i'th amddiffyn roed.
Ffrydiau grisialaidd Afon Clwyd!
Ac adar mân a'r gân a gwyd
Dy glod uwch pob gwael ddoniau dyn;
Coedydd a dolydd yn gytun;
Yn nghyd âg aml balas gwiw,
I fawrion byd o'th fewn gael byw,
Hyfrydaf fro' mal Eden fras.
Ond i berffeithio'th degwch,
Duw Anfonodd it 'r Efengyl wiw,
Heirdd ffrwythau paradwysaidd dir,
A welir ynot cyn bo hir.
Aeth allan megys Dafydd "deg,"
Heb ofni'r cawr na'i aml" reg,
A'i "dafl-ffon" rymus yn ei law,
Mae'n brysio i beri i'r gelyn fraw.
Gofyn wna llu'r Philistiaid, gwn,
Pa beth yw'r llencyn gwrid-coch" hwn?
Ond er ei huchel ymffrost hwy,
Mae trwy bob rhwystrau yn tori trwy;
Ac yn cyhoeddi gyd â blas
Anrhaethol olud Crist a'i ras.
"Ei ffon" a'i "gareg [1] oreu gaed
Blyg pob rhyw elyn dan ei draed;
Mae'n clwyfo'r iach, mae'n lladd y byw—
Gorchfyga yn deg trwy allu Duw.
Daw mab Bathafarn ar ei ol,
A'r Iesu yn ei gynes gôl,
Ei dafod fel marworyn byw,
Roed oll ar dân o allor Duw;
I ddyweyd i'r rhai dan rwymau sydd,
Fod modd i'w gwneyd yn gwbl rydd,
I'r rhai sydd ar lawr dan farwol loes,
Rhydd gordial cryf a balm y groes,
I'r hwn sydd newydd eni-llaeth,
Fel gallo fyw, caiff nefol faeth,
Clyw'r meirw trwyddo lef Mab Duw;
Gwrandawant, clywant, byddant byw.
Mewn grym o blaid athrawiaeth gras,
Daw'r bardd o Aberhonddu' maes;
Ei eiriau dwys, a'i fater da,—
Dwfn argyhoeddi dynion wna,
