faes medion y ddaear a mynd yn f'ol at y sowldiwrs erill, mi ddoth yna glompan o .ddynes
Y Llywydd:—Yn ara' deg, yrwan, Tomos Williams.
Tomos:—O, ie, diolch yn fawr i chi, syr. Mi fydda i bob amser yn colli arnaf fy hun pan ddechreua i son am Bombay, achos mi ddaru'r hen lafnes ddu, styfnig, ladronllyd, ddigwilydd
Y Llywydd :-Hidiwch befo hi heno, Tomos.
Tomos:—O'r gora, ynta, er mor anodd ydi o i mi phasio hi heb gael rhoi un hergwd i'r hen sopen aflawen. Ond rhoswch chi : lle mae 'f'araeth i wedi mynd? Ond waeth am dani hi damed, mi fedra i neud araeth newydd spon danlliw pan ar ganol deud hen un. O, ie, wrth gofio, deud yr o'n i mai'r diafol sy'n rhoi'r holl stwff i neud y ddiod arswydus yma. Mae o'n gyrru sacheidia o frwmstan i fyny o'r pwll di-waelod yn regilar bob dydd, ac erbyn iddo fo ddwad ar wyneb yr hen ddaear yma, mae'r myrtsiants mawr yna yn newid i enw fo. ar yn ei alw fo yn alcohol. Cofiwch chi, bobol, mai brwmstan mwya cynddeiriog uffern ei hunan ydi'r enw iawn ar y peth yna. Ac y mae dylanwad hwnnw yn ofnadwy. Rydw i'n cofio fod gan Elis y Cowpar gerdd dda, heb ei bath, ar yr Helynt garu ym Mlogan." Mi fum i, ryw dro, yn ei deud hi bob gair wrth y Marcwis of Anglesea. Chafodd o 'rioed ffasiwn sbort yn ei fywyd, medda fo. Mi rôth sofren felen yn fy llaw i am i deud hi. Dyma i chi bennill ne ddau o'r gerdd—
