Curodd Becca wrth ddrws y bwthyn, a daeth Maggie i agor iddi. “Mae mam yn gyrru’r fasged yma i dy fam, a mae hi’n gofyn sut mae dy dad, ac isio i ti ddwad acw fory. Mi ddoi dy ’nol di ar ol brecwast. Nos dawch.”
A rhedodd Becca ymaith heb i Maggie ddweyd yr un gair ond edrych arni hi mewn syndod.
Pwy all ddweyd y dedwyddwch oedd yn y bwthyn wrth agor y fasged a chwilio’r trysorau? Roedd yr esgidiau am draed Maggie cyn pen chwarter awr, ac mor gyfforddus oeddynt ar ol yr hen ffagiau oedd wedi bod yn wisgo. Yn y fasged hefyd yr oedd rhywbeth heblaw y bara brith a phethau o'r fath, rhywbeth fuasai yn ceisio bara iddynt nes byddai y tad yn abl ddechreu ar ei waith drachefn. A gwawriodd dydd Nadolig yn fwy llawen ar deulu’r bwthyn bach nag yr oeddynt wedi meddwl, diolch i Becca. Cafodd hithau rywbeth nad oedd hi ddim ym ei ddisgwyl. Yr oedd wedi gosod ei hosan, fel arfer nos Nadolig, wrth ochr ei gwely, cyn myned i gysgu, ac wrth godi yn y boreu beth welai hi ond pen y ddoli fawr yn ymestyn o honi, ac erbyn chwilio i waelod yr hosan yr oedd y goler leder i Tobi yno hefyd, y bwcl yn disgleirio fel arian.
“Sut ’roedd yr hen ddyn bach yn gwybod beth oedd arna i isio tybed?” meddai wrthi ei hun.
Y dydd Nadolig hwnnw oedd y dedwyddaf yr oedd Maggie yn ei gofio. Fu erioed y fath chwareu a sport ag oedd yn yr Hendre Isaf. Ac yr oedd Tobi a’i goler newydd am ei wddf yn mwynhau ei hun gymaint a neb yn myned at bawb ac fel yn dweyd,—“Edrych ar fy ngoler newydd, yn tydi hi'n grand?”
