Gwenodd Becca, a chlymodd hwy yng nghongl ei chadach yn lle y pres ereill. A rhoddodd yr hancaish yn ofalus yng ngwaelod ei phoced. Wrth fyned heibio y ffenestr lle yr oedd y ddoli fawr trodd ei phen draw, ac felly pan yn mynd heibio siop y sadler.
Arweiniodd Becca ei thad i'r siop lle byddent yn arfer prynnu esgidiau, a dewisodd bar o esgidiau cryfion cynnes, y rhai y meddyliai fuasent yn ffitio Maggie. Safodd ei thad yn edrych arni ac yn rhoi gair o gyngor iddi, ond ni ofynnodd i bwy yr oeddynt. Meddyliai fod rhyw gysylltiad rhwng yr holi y nos o’r blaen a’r par esgidiau mewydd. “Aros yna am funud, Becca, mi ddo i dy nol di yn union,” meddai wrthi. Daeth yn ei ol a phecyn dan ei fraich cyn i’r siopwr orffen clymu’r esgidiau mewn papur ag i Becca drosglwyddo y ddau hanner coron i’w ddwylaw.
Wedi iddynt fynd i amryw o siopau a gweled y ffenestri i gyd, aeth y ddau adref, Becca yn cario’r esgidiau yn ofalus, ac ar y ffordd dywedodd wrth ei thad i bwy yr oeddynt i fyned.
“Diar anwyl,” meddai ei thad, “wyddwn i ddim fod Richard Morgan yn wael, rhaid i mi siarad hefo dy fam. Rhaid gyrru rhywbeth iddyn nhw.”
Dywedodd Becca yr hanes wrth ei mam ar ol te, a danghosodd yr esgidiau iddi. Ac yna gofynnodd am ganiatad i ofyn i Maggie ddod yno drannoeth,
“Ceith yn neno’r diar,” oedd yr ateb, “a rhaid i mi roi dipyn o dorth frith a mince pies mewn basged i ti fynd hefo'r esgidia.”
Wedi gwneyd y fasged yn barod cychwynnodd Becca, a Tobi a’r hen goler wedi ei glanhau yn loew yn ei dilyn.
