“Wel, ’dw i’n meddwl mai prynnu sgidia faswn i, Becca. Nid dyna fasat ti yn neyd?”
“Twn i ddim. ’Dach chi’n meddwl y basa’ch tad a’ch mam yn hidio am i chi beidio prynnu rhywbeth iddyn nhw ’Dolig?”
“Na tydw i ddim yn meddwl y base nhw,” meddai y tad dan wenu. “Ond neidia i lawr rwan, rhaid i mi fynd allan.”
Eisteddodd Becca hefo Tobi wrth y tân am ychydig amser yn hwy, a’r crychiad o hyd yn ei thalcen, ond fe giliodd ym fuan, a throdd yr eneth bach at y ci, a dechreuodd chwareu gydag ef. “Hidia befo, Tobi,” sibrydai yn ei glust, “mi gei di goler newydd y ’Dolig nesa wyddost. Tydi o ddim ods gin ti nag ydi? A mi ’na i lanhau hon yn lân, lân erbyn y ’Dolig yma.”
Cydsyniodd Tobi drwy lyfu gwyneb ei feistres bach yn frysiog. Byddai Becca yn dweyd mai rhoi cusan y byddai felly.
Wrth iddi fyned i'w gwely y noson honno tynnodd Becca y pum swllt allan o’r blwch bach. Mor ddiwyd yr oedd wedi eu hel! Gwyddai hanes pob ceiniog ynddo. Dyna y pisin tair gafodd hi gan ei thad am chwynnu gwely winwyn yn yr ardd ryw dro yn yr haf, y swllt gafodd gan y dyn fyddai yn prynnu’r defaid,— yr oedd hanes i bob darn oedd yno. Wedi iddi eu cyfrif yn ofalus, clymodd hwy yng ngongl ei chadach poced.
Brydnawn drannoeth cyn cychwyn i'r dref hefo ei thad, gofynnodd iddo am ddau hanner coron yn lle yr arian mân.
“Tad, Becca, ’rwyt ti’n gyfoethog iawn,” meddai wrth estyn y ddau bisin gwyn iddi, “beth wyt ti am brynnu hefo’r holl arian ’na?”
