“Tyn dy sgidia yma, Becca, mae nhw’n siwr o fod yn ’lyb ar ol bod yn yr eira ’na.”
’Roedd ei mam yn brysur yn crasu teisenau yn y pobty, a gwyddai Becca mai pethau erbyn y Nadolig oeddynt. Tynnodd ei hesgidiau fel ’roedd ei mam wedi gofyn iddi, a rhoddodd ei slipars bach o leder coch, oedd wedi eu gosod yn barod iddi ar yr aelwyd, am ei thraed. Edrychodd ar ei hesgidiau, a daeth par o esgidiau ereill i’w meddwl, gwahanol iawn yr olwg. Aeth o’r gegin i’r parlwr bach, a chrychiad dwfn o hyd ar y talcen gwyn o dan y cudynau tywyll. Nid oedd Becca wedi darfod myfyrio. Taflodd ei hun ar y mat o flaen y tân coch i aros nes byddai te yn barod, a syllai i ddyfnder y goelcerth. ’Roedd yn gweled ynddo lawer iawn o bethau. ’Roedd yno bum swllt gloew, doli fawr, a choler ci, ac mewn cwrr arall par o hen esgidiau a thyllau mawr ynddynt. Gorweddai Tobi wrth ei hochr, a throdd Becca i edrych ar ei goler. Nid oedd yn edrych yn respectable iawn yn ei golwg. Yr oedd y plating wedi gwisgo i gyd oddiar y bwcl, ag oddiar y plât yr oedd Wil y gwas wedi torri yr enw Tobi mewn llythrennau breision. Af ol te, pan oedd ei thad yn eistedd wrth oleu'r tân yn smocio ei bibell, dringodd Becca ar ei lin, fel byddai ei harfer, a gorffwysodd ei phen ar ei ysgwydd.
“Nhad,” meddai hi, “be fasach chi’n neyd? Bwriwch bod ginoch chi bum swllt, a bod arnoch isio prynnu doli a choler i’ch ci a lot o bresenta bach, a dyma chi’n gweld rhyw hogan bach a thylla mawr yn ’i sgidia hi, nes yr oedd yr eira yn mynd i fewn, a fedra ei mam ddim prynnu rhai newydd iddi hi. Fasach chi’n prynnu’r ddol a’r petha erill, ’ta fasach chi’n prynnu sgidia newydd i’r hogan bach?”
