Distawodd hyn geisiadau Becca i’w chysuro am ennyd, ond wedi meddwl ychydig amser, dyma ei llygaid yn gloewi,—
“Wn i be ’nawn i,” meddai, “mi ’fynna i mam gei di ddwad acw dydd ’Dolig, a mi gei blym pwdin. Mae plant Cefneithin yn dwad acw, a’r hogyn digri hwnnw fydd yn gneyd campia, mi fydd acw sport iawn. Mae mam yn siwr o adael i ti ddwad. Tyd rwan, mae hi jest yn nos.”
A gafaelodd Becca yn ei llaw. Cododd Maggie ar ei thraed a dechreuodd sychu'r dagrau a gwedd mwy calonnog ar ei gwyneb, ond daeth cwmwl drachefn ac edrychodd i lawr ar esgidiau diolwg, ac meddai mewn llais isel,
“Fedra i ddim dwad yn rhein. Mi ’neith y plant fy speitio i.”
“Dy speitio di, a finna yno!” A thaflodd Becca ei phen yn ol gydag ysgogiad dirmygus. “Faswn yn licio’ clywad nhw. Tyd am ras i lawr yr allt ’ma.”
A chydiodd yn llaw Maggie, a ffwrdd a'r ddwy fel y gwynt. Erbyn cyrraedd gwaelod yr allt a chartref Maggie yr oedd hi wedi llonni lawer.
“Cofia di, ddoi i dy ’nol, Cis,” meddai Becca, a chan ei tharo yn ysgafn a’i llaw rhedodd ymaith.
Ond wedi iddi fyned o olwg y bwthyn arafodd ei cherddediad, ac yr oedd Becca yn meddwl yn ddwfn nes cyrhaeddodd hi ddrws y ty. Mor bell yr oedd hi wedi suddo mewn myfyrdod fel bu orfod i Tobi neidio ab ei gwyneb a rhoi llyfiad iddo cyn y talai ei feistres ddim sylw i’w groesawiad arferol. Wrth i Becca fyned i mewn i gegin fawr y ffermdy galwodd ei mam arni,—
