“Wel, dwad wrtha i be sy’, Maggie bach,” erfyniai Becca, a rhoddodd ei llaw ar ysgwydd y llall. O’r diwedd, mewn llais toredig, cafodd yr helynt gan Maggie.
“Speitio fy ’sgidia i ’roeddan nhw,” meddai hi. Edrychodd Becca ar draed ei chydymaith bach. Ac yn wir yr oedd golwg truenus ar y “sgidia,” yn anhebyg iawn i'r pâr clyd a’u gwadnau tewion oedd am draed Becca, a’r rhai oedd yn teimlo mor gynnes a chyfforddus. Druan o Maggie, yr oedd blaenau ei thraed hi yn adnabod teimlad yr eira oedd ar y ffordd. Syllodd Becca arnynt am funud neu ddau, tra y parhaodd dagrau Maggie i lifo o hyd, ac yna ceisiodd ei chysuro.
“Hidia befo nhw,” meddai hi, “plant brwnt oeddan nhw am dy speitio di, Maggie, a mi gân wybod hynny gin i hefyd. Pwy oedd yn dy speitio di? Elin Thomas oedd un, ’dw i’n siwr. Paid a chrio. Toes dim ond fory, ac wedyn fydd N’dolig, ac wyrach y cei di sgidia newydd.”
Ysgydwodd Maggie ei phen. ’Doedd N’dolig yn peri fawr o gysur iddi hi.
“’Roedd mam am brynnu rhai i mi, ond mae nhad yn sal ers pythefnos, ac heb fod wrth i waith, a tydi o ddim wedi mendio eto,” a rhoddodd Maggie ochenaid drom.
“Wel, hidia befo’r sgidia, mi gei blym pwdin ’Dolig, fydd pawb yn cael hwnnw ’Dolig.”
Ond ’roedd Maggie yn sicr iawn na chai hi ddim plym pwdin.
“Roedd mam yn methu wybod sut y cai hi werth swllt o flawd i bobi heddyw,” meddai.
