oedd neb o’r plant ond hi ac un eneth bach arall: yn byw allan o’r dref ac yr ochr honno.
Bwthyn bychan yn sefyll o fewn cae neu ddau i ffermdy’r Hendre Isaf oedd cartref Maggie Morgan, ac arferai hi a Becca fyned a dod i ac o’r ysgol gyda’u gilydd bob dydd. Ryw fodd yr oedd Becca wedi colli Maggie wrth ddod allan o’r ysgol, ac yr oedd yn methu gwybod paham yr oedd Maggie wedi myned adref hebddi.
Rhedai Becca i lawr y ffordd yn ysgafn ei throed ac yn ysgafn ei chalon, yn meddwl am yr holl ddedwyddwch oedd i ddod i’w rhan y Nadolig oedd yn ymyl. Yfory yr oedd yn dod i’r dref gyda ei thad, ac yr oedd nid yn unig am edrych drwy y fífenestri ar y pethau neis, ond am fyned i mewn i’r siop a phrynnu rhai o honynt hefo ei harian ei hun. Gartref mewn blwch bach yn ei hystafell wely yr oedd gan Becca bum swllt. O yr holl bethau yr oedd y pum swllt am brynnu! Y ddoli fawr a’r wisg brydferth, y goler leder a’i bwcl gloew i Dobi. “Rhywbeth i mam hefyd, a rhywbeth arall i nhad.” A dyna Wil y gwas a Mary y forwyn, yr oedd yn rhaìd cofio am danynt i gyd.
Ond rhoddwyd atalfa ar ei meddyliau dedwydd yn sydyn ac anisgwyliadwy. Mewn un man rhoddai y ffordd dro sydyn, ac wedi i Becca fyned heibio iddo, y peth cyntaf welai hi oedd Maggie Morgan yn eistedd ar garreg wrth ochr y clawdd yn wylo yn dorcalonnus.
“Maggie,” meddai mewn dychryn, “be ’di’r mater? ’Be ti’n crio fel ’na? A be oeddat ti’n rhedeg adre o mlaen i? Pam na fasat ti’n dwad i weld y siopa?”
I’r rhes gofyniadau hyn nid atebodd Maggie yr un gair, ond daliai i sobian yn dorcalonnus.
