"Rhaid i chi ddim dŵad â 'Nhad i mewn i'r peth," meddai hithau'n ddig.
"Oni bai amdano fo a'i siort, mi fasa'r chwaral 'na'n mynd yn iawn," atebodd Ifor yn wyllt.
"Petasa' 'na fwy o ddynion fel Edward Ifans a'i siort a llai o Fradwyr yn yr ardal 'ma . . ." Yr oedd Gruffydd Davies a'i lais, er iddynt dorri'r ias mor ddewr, yn crynu fel dail.
"Cymwch chi ofal o'ch geiria', Gruffydd Davies!" gwaeddodd Letitia.
Efalla'. . . efalla'. . . efalla' Efalla' be'?" gofynnodd hi.
Magodd y dyn bach nerth. "Efalla' mai cymryd gormod o ofal yr ydw i wedi'i wneud drwy'r blynyddoedd. Ac edrychwch arna' i. Be' ydw' i? Stiward Bach allan o waith a gwas bach yn y tŷ 'ma-' Gruffydd Letitia i bawb yn fy nghefn, yn cael fy llusgo i'r Eglwys ar y Sul i lyfu llaw PriceHumphreys a'r lleill. Ond diolch mai dyn fel tad Megan ydw' i yn y gwaelod, yn Stiward digon onast a charedig i beidio â chael fy ngalw'n ôl i'r chwaral."
Gwenodd Megan yn edmygus arno, a chododd Letitia o'i chadair, a'i hwyneb yn wyn gan ddicter.
"'Does gin' ti ddim byd i wenu yn 'i gylch o," meddai. "Lle basat ti, mi liciwn i wbod, oni bai amdana' i? Allan ar y stryd, lle mae dy le di, yn denu eraill fel y buost ti'n denu Ifor."
"'Rŵan, 'Mam, mae hyn'na'n mynd yn rhy bell, yn rhy bell o lawar."
"O, yr wyt titha'n dechra' troi yn fy erbyn i, wyt ti?"
Safai hi wrthi ei hun yn ymyl y gadair freichiau, a gwelai'r tri arall, hyd yn oed Ifor, cannwyll ei llygaid, fel pe wedi ymuno yn ei herbyn. Rhoes ei llaw ar ei chalon a dechreuodd anadlu'n gyflym a rhythu'n wyllt tua'r ffenestr. Yna, gydag ochenaid a swniai'n angheuol, syrthiodd yn swp i'r llawr. Ond wrth syrthio anghofiodd fod gan y bwrdd gongl finiog, a phan drawodd ei phen yn erbyn honno, caeodd y nos amdani a syllodd y tri arall mewn braw ar y gwaed a lifai o'i thalcen. ***** "'Ddaw hi ddim i de, mae'n amlwg," meddai Martha Ifans, gan syllu am y canfed tro tua'r ddôr. "Be' sy wedi'i chadw hi, tybad?
