Fe ysgydwai yn ysgyrion
Hen welyau meddwl dyn,
Lle gorweddai traddodiadau
Amser fu, mewn tawel hun;
Blinder byth ni feiddiai 'n agos
Atom wrth ei wrando ef,
Yr oedd cadwen ei hyawdledd
Yn ein rhwymo wrth y Nef.
Rhesymwr ystyrbwyll, synwyrgall, a dyddan,
Ni fynai ei syflyd gan ddim ond gair Duw,
Yr hwn oedd ei fwa, ei gwmpawd, a'i darian,
Ei gysur wrth farw, a'i lywydd wrth fyw.
Bu yma yn y peiriau amser maith,
Ond allan daeth yn iach a pherffaith lân
Oddiwrth halogrwydd pechod dyrys:daith,
Fel aur coethedig o'r puredig dân.
Mor hyfryd gweled dyn ar derfyn oes
Yn canu yn ystormus hyrddwynt angau
Fod Crist yn gyfaill yn mhob ing a loes,
Yn llwyr dawelu chwyddlif ei deimladau.
Tywysen addfed oedd ar faes y byd,
A rhaid ei chyrchu adref yn ddihangol
I ddiddos ysguboriau gwynfa glyd,
O'r ddryghin at y dyrfa waredigol.
Y Cristion cywir—farn terfynodd ei lafur,
Teg redodd ei yrfa, gorphenodd ei waith;
Diosgwyd ei arf—wisg, enillodd y frwydr,
Ca'dd goron cyfiawnder ar derfyn y daith.
RHAN II.
"Oh! for a general grief, let all things share
Our woes, that knew our loves, the neighbouring air
Let it be laden with immortal sighs:
This is an endless wound,
Vast and incurable."—Isaac Watts, D.D.
"Un o'i fath, marw ni fydd—yn ei waith
Cawn ei wel'd o'r newydd;
Deil ei waith tra bo'r iaith rydd
A Gwalia wrth eu gilydd." —Caledfryn.
"Wedi marw!" oerias eiriau,
Archolledig a dihedd,
