Mynwes oedd yn llawn serchiadau,
Heddyw 'n oer yn mynwes bedd;
Angau ! ti ddattodaist gwlwm
Cysegredig genyf fi,
Nes dros geulan pwyll a rheswm
Ffynnon galar chwydda 'n lli.
Fel yr ymglymai 'r iorwg am y pren,
Ymglymai 'i wendid a'i afiechyd yntau,
A mynych teimlai fod ei daith ar ben,
A murmur oer marwolaeth ar ei glustiau;
Ond doeth ragderfynedig amser Duw—
I'w edryd ef i'w adref—ni ddaeth eto,
Ei waith nid oedd ar ben, rhaid iddo fyw
Nes llwyr gyflawnu 'r gorchwyl a roes iddo.
Yn unfryd plethasom ein taerion weddïau
Mewn dwys ddymuniadau am wel'd ei wellhad,
Curiadau y galon oll yn erfyniadau
Ar Dduw am adferiad a chyflawn iachad.
Gwir gyfaill cariadus, gwr gweddus ei rodiad,
Diragrith ei fynwes, mewn parch gan bob dyn;
Ni raid i mi ffugio wrth lunio'r alarnad
Gwr anwyl oedd ef gan y Nefoedd ei hun.
Er cwrdd ar adegau â chroes anhawsderau
Ymdrechai fyn'd trwyddynt yn dawel a llon,
Erioed ni roes le i siom chwalu mwynderau
Amynedd a thuedd heddychol ei fron.
Sobr a difrifol ydoedd,
Addfwyn, serchus, cywir fryd,
Fel pe 'n teimlo pwys a nerthoedd
Dylanwadau arall fyd;
Yr oedd symledd yn ei fawredd,
Mawredd yn ei symledd ef,
Byth yn ddiddig nid arosai
Nes anelai 'r gwir i dref.
Ganwaith gwnaeth i Sion wenu
Mewn llesmeiriol deimlad byw,
Ganwaith drwyddo, testun canu
Gaed yn ngwydd angylion Duw.
Dirgelion ei galon, fel gwenau y Nef,
Addurnent ei ruddiau serchogwedd;
Nid "Cristion" mewn geiriau dibwrpas oedd ef,
Ond Cristion mewn gair a gwirionedd.
Trysorau diysbydd o gariad a swyn
Ddylifent trwy 'i ddoeth-lawn frawddegau,
