"Perthyn iddo ddioddef," meddai Vassili, "ond nid eiddo na maddau iddo'i hun nac anghofio, ddim. Na. Nid oes brofiad i chwi'ch dau. Nis gwyddoch."
Tawodd yn sydyn, cyfododd, cerddodd dro neu ddau am y bwrdd, yna eisteddodd. Plyg odd ei ben yn isel. Syllodd arnom â difrifwch gresynus. "A ddigwyddodd i un ohonoch," meddai, fel pe buasai'n gwthio'r geiriau allan, "a ddigwyddodd i un ohonoch erioed ladd dyn?" Syllodd yn graff arnom, a ninnau'n fud, a mi, o leiaf, yn clywed eto yn fy nghlustiau gri ysgyfarnog a glwyfais ag ergyd drwstan, flynyddoedd lawer cynt, ac a griai yr un ffunud â phlentyn.
"Na," meddai ef, "nis gwnaethoch ac nis gwyddoch!"
Cyfododd yn sydyn a cherddodd ymaith. Ni soniasom byth am y peth wedyn, ond pa beth bynnag a fu, yr oedd yn hoff gennym y gŵr a'r wyneb agored a'r llygaid dwfn. Ar draws chwarter canrif, y mae'r olaf o'r tri yn cofio amdano â thynerwch a thosturi. Pwy a edwyn galon dyn? Barned ni, o'i dosturi, bawb ohonom.
