Tudalen:Diliau Meirion Cyf II.pdf/11

Dygwyd e 'n waredigol:
Ef a'i awen adfywiodd,
Adwaenai ras Duw'n ei rodd.
Yn yr hoen ail gydiai’n rhydd,
Yn ei awen o newydd:
Ef a'i awen mor fywiog,
A hwyliai'i gân fel y gôg.
Wedi gwella dug allan
Adail glir y Diliau glan.
Er ei bri gwna'r wlad o'r bron,
Le mawr i Diliau Meirion:
O'i ffraeth hwyl pur ffrwythau hâf,
A gaent hwy o'r "Rhan Gyntaf":
Ar ol yr eir i'r "Ail Ran,"
Mel gwell ddaw'n amlwg allan;
Mel a gawn fel grawn yn grôg,
Mae'n hen wenynen enwog:
Y Diliau a adeiliwyd,
Oll yn fêl а llawn o fwyd:
Dàl iachus adail uchel,
A llawn maeth sydd well na mêl:
Ceir yn wir mai cywrain yw,
Hardd adail i'r beirdd ydyw.
Yn y rhan hon ar unwaith
Ei lun ef gawn a'i lawn waith:
Rhan haeddol yr hon heddyw,
A ddaw a'n Bardd yn ddyn byw,
Ger ein bron mor llon a llanc,
A'i Awen byth yn ieuanc.
Ei gywir-lwys dêg arlun,
Wna wir werth i lawer un.
Llun ei gorff yn llawn a gaid,
Wrth hyn a nerth ei enaid.