Mor gu yw Meurig a'i waith,
Ei wên a'i gân ar unwaith;
Ei lun ef yn ei lawn faint,
Mor heini mae er henaint !
Llygadlon hen dirion dad,
Fel hogyn mae'i fyw lygad:
Fe ddeil dêg feddwl a dawn,
Yn ei arlais synwyrlawn:
A syw drèm, dengys ei drwyn,
Feddyliol ryfedd olwyn:
Mor ddidor mawredd y dyn,
A geir o'i law i'w goryn.
Tuedd i goledd y gân,
Enynai yn ei anian,
Yn foreu; a'i ddifyrwch
Fu'n hoff lanc pur awen fflwch.
A thrwy gael gwych athrawon,
Cynyddodd, fe brifiodd bron
I fawredd anarferol;
Ni fedrai ef fod ar ôl,
Er dim, mewn medyr a dawn,
Ei goflaid fynai'n gyflawn.
Cafodd iach gyfeillach faith
A Ionawr fardd diweniaith
Twm o'r Nant mawr iawn yntau,
I'w ddydd ca'dd Meurig y ddau.
Ionawr a saif yn oer sill,
Gwelir wybren glir Ebrill;
Drwy'r hyn y deuir o'r Nant,
A chawn hâf mewn uwch nwyfiant.
- T. PIERCE
- Liverpool.
