Y cyfaill, y câr, y gwyllt, fel y gwâr,
Mewn daear ddiglaiar ca’i gloi;
A’r blin trallodedig, o’r sarug oes hon,
A’i haml drafferthion, sy’n ffoi.
Y lludw i’r lludw, er berw mewn byd,
Er drygfyd, er blinfyd oer bla,
Er meddu pob gwynfyd, er hawddfyd, er hedd,
Mewn dyfnfedd hwn gorwedd a ga’;
I’r cryf ac i’r gwan, fe roddir ei ran,
Yr ieuangc mewn oedran yn awr,
A’r hên yn cyd-huno, heb gyffro, tan gudd,
Cyd lechant yn llonydd mewn llawr.
Nid yw ond oferedd a gwagedd i gyd,
Ymboeni mewn hyd am fawr barch,
Ni chawn am ein trwbl yn gwbl i gyd,
O hwn ond ein hŷd yn ein harch;
Hoff adeg i ffoi, gwnawn rasol ymroi,
At Dduw am ein troi ni mewn trefn,
A’r Iesu Oen grasol, hyfrydol heb frâd,
Rydd alwad ddyrchafiad drachefn.
DYHUDDIANT I MR. T. W. HANCOCK
Dolgellau, ar Farwolaeth ei Briod, Mary Spoonley Hanock, Rhagfyr 15fed, 1849.
Ow! torwyd f’anwylyd o’r bywyd i’r bedd,
Hynodwedd ymgeledd mor gu,
Er dysgwyl hir hawddfyd a gwynfyd o’i gwedd,
Du gwmwl i f’annedd a fu;
