Fod maddeuant yn ei galon
I bechadur brwnt, a hedd."
Yna nesais at ei orsedd,
Ac ymdreiglais wrth ei draed,
A dadleuais am drugaredd,
Yn haeddiannau mawr ei waed;
Meddwn," Mi dywallta'm calon
Mi agora'm hysbryd briw,
A dadguddiaf fy archollion.
Pam yr ofnaf? Iesu yw!"
Ac wrth imi agor iddo
Fynwes euog, ffiaidd iawn;
Fe agorai i'm cofleidio,
Fynwes oedd o ras yn llawn;
Tynnodd ef fy meichiau trymion,
A gwaredodd fi yn rhad,
Ac â'i wên faddeuol dirion,
Rhodd i'm henaid esmwythâd.
Bellach, caiff yr oll a feddwyf,
Gorff a chalon, teilwng yw;
Ar y ddaear tra anadlwyf,
Er ei glod, dymunwn fyw;
Pan y delw'i blith y dyrfa,
Sydd o flaen yr orsedd fainc,
Fy nigrifwch byth fydd canu—
Canu'r brynedigol gainc.
