Y mae meddwl am fy mhriod,
A yrrais i ry-gynnar feddrod,
Fel picellau tanllyd llymion
Yn trywanu trwy fy nwyfron;
Medrais dorri calon priod,
Y ffyddlonaf, a'r dirionnaf, o'r rhianod;
A'r cywely mwya' ymdrechgar
Yn ei galwad a fu'n ddiwad ar y ddaear.
O! mae meddwl am dy gariad
A'm hymddygiad tuag atad,
Yn gwneud einioes yn faich imi,
A bron a'm gyrru i wallgof.
Ac yn awr mae'r heilltion ddagrau—
Tra yn wylo—fai'n ireiddio dy lwyd ruddiau
Wedi troi yn danllyd ddafnau
I lwyr ysu ac enynnu 'nwyfron innau!
O! na fyddai'n bosibl galw
Doe yn ol, am unrhyw elw,
Y byd cyfan oll, pe'i meddwn,
Am ei alw yn ol a roddwn!
O fy anwyl Jane dirionaf!
Fel y'th garwn, it' mi fyddwn o'r ufuddaf,
Wrth dy ystlys byth arhoswn;
Diod gadarn yn y dafarn mwy nid yfwn.
[Gwelir fod John, yn ei alltudiaeth, fel yr afradlon yn
wlad bell, wedi dyfod ato ei hun, ac yn greadur newydd.]
