RHAN XII.
Profiad John yn ei olaf gystudd.
Alaw—"Diniweidrwydd."
Yma'n mhellter eitha'r ddaear hi aeth arna'n hwyr brydnawn,
Teimlo rwyf fy nerth yn pallu a gwanychu'n gyflym iawn;
Gwely cystudd caeth, ond hynny, fydd fy rhan a'm cyfran i,
Heb gar na chyfaill imi'n agos i deimlo nac i wrando'n nghri.
Eto er mor bell o gartref ac o'm genedigol wlad,
Mi gaf Grist yn frawd a chyfaill, a fy Nuw yn dirion Dad;
Codi wnaf a myned ato ac ymbilio wrth ei draed,
Pwy a wyr na wna fy nerbyn, y pechadur mwyaf gaed!
Os yw gwaed fy mrawd yn gwaeddi am ddialedd oddibell,
Y mae gwerthfawr waed yr Iesu yn llefaru pethau gwell.
Rhad faddeuant, heb ddim edliw, ydyw grasol drefn ein Hior;
Ac os yw fy meiau'n drymion, dyfna' y suddant yn y mor.
Mae adlais hen bregethwyr Cymru yn fy nghlustiau'n seinio o hyd,
Tra y bloeddiant fod maddeuant i'r troseddwyr gwaetha i gyd,
