"Gwell gen-i ichi beidio, Gwynn," atebodd yntau. "Dichon y bydd gwaith i'w gyflawni y byddai'n well imi i wneud-o ar 'y mhen fy hun," a chrynai ei wefus denau, welw.
Rhedodd ias oer dros Morgan. "Gobeithio y cedwir-chi rhag hynny," eb ef.
Gyda bod y nos wedi cuddio'r wlad drannoeth, cychwynnodd Bonnard am Blas y Nos. Dynesodd at y tŷ gyda'i ofal arferol, a'i lawddryll parod yn ei law. Wrth agosáu at y gongl lle'r oedd drws y cefn, safodd yn sydyn-gwelsai gwhwfan gwisg benyw. Llamodd ei galon gan deimlad o arswyd rhyfedd, hanner ofergoelus, ond cadwodd ei lygaid ar y pwynt lle gwelsai'r wisg yn ysgwyd. Ai gwir fod ysbryd ei fam yn cyniwair yn y lle? A oedd ar fedr gweled? Cymerodd gam ymlaen-deuai rhywbeth gwyn, tal, eiddil, â gwallt llaes yn troelli o'i gylch, i'w gyfarfod. Safodd yn sydyn, a nofiai ar yr awel i'w glyw ei enw ef ei hun mewn sibrwd:
"Ivor."
"Fy Llio anwylaf."
Gwasgodd ei freichiau amdani; a churai ei chalon hithau'n gyflym yn erbyn yr eiddo ef. Am funud glynodd yn serchus wrtho, ond'y nesaf ceisiodd ymryddhau.
"O, peidiwch," hi erfyniai; "gollyngwch-fi."
Parodd y boen yn ei llais iddo ei gollwng ar amrantiad.
"Ond, Llio fach, be sy wedi dwad â chi allan i'r fan yma? Oes rhyw beryg?""
Fel yr edrychai hi arno, gwelodd Ivor fath o ddychryn dieithr yn ei llygaid na welsai mohono o'r blaen; ac
