buasai cyfraith y wlad yma'n ystyried y weithred yn llofruddiaeth."
"Gwnaed y gyfraith i heitha," ebr Bonnard, yn benderfynol. "Feder-hi mo f'ysbeilio i o 'nialedd. Mae'r dyn yna-Ryder Crutch-yn byw ym Mhlas y Nos hefo'i ferch."
"I ferch. Be ydech-chi'n i feddwl, Ivor?" Edrychodd Morgan fel pe bai'n hanner amau difrifwch ei gyfaill; ond digon oedd un olwg ar wyneb difrif Bonnard i'w argyhoeddi fod cellwair ymhell iawn oddi wrtho.
"Rydech-chi'n meddwl mod i'n drysu; o'r gorau, mi gewch glywed y cwbwl."
Eisteddodd ar y sedd wrth y ffenestr wrth ochr ei gyfaill, a thraethodd wrtho hanes Llio; y modd y daethai ato, a haeru ei fod wedi ei anfon i'w gwaredu a’i hamddiffyn, a'r breuddwyd rhyfedd a gawsai amdano; hefyd, y geiriau rhyfedd a glywsai ganddi-y geiriau a'i harweiniai i feddwl y gwyddai hi ddirgelwch bedd ei fam. A naturiol iawn i Morgan oedd synnu yn aruthr wrth y fath bethau.
Ivor," meddai, "be all fod diwedd yr holl bethau hyn?"
"Wn-i ddim; fedra-i ddim gweld diwedd i'r hanes. Rhaid imi ymbalfalu ymlaen gorau y galla-i yn y twllwch. Ond mi wela-i o leia be nesa ddylwn-i wneud—aros ym Mhlas y Nos i wylio Ryder Crutch, a gwarchod ag amddiffyn Llio, druan."
"Wnewch-chi ddim, er i mwyn hi, arbed Ryder Crutch?"
Trodd Bonnard yn chwyrn ar ei gyfaill, a thân yn
