12
CWMWL YN CLIRIO
CYN bo hir iawn, clybu Bonnard sŵn troed Llio yn yr ystafell, a deallodd ei bod yn effro, ac wedi codi. Curodd yn ysgafn ar y drws. Am ennyd bu distawrwydd, ac yna, mewn llais isel, crynedig, hi a alwodd:
"Dowch i mewn."
Agorodd yntau'n drws, ac aeth i mewn. Gwelodd yr eneth wedi cilio i gongl eithaf yr ystafell, a golwg ddychrynedig arni, a'i llygaid mawrion yn llydain agored, ac yn llawn o ofn. Safodd felly am eiliad, ac yna, â gwaedd isel o lawenydd hanner gwallgof, neidiodd ymlaen ar draws yr ystafell ato, a chladdodd ei hwyneb ar ei fynwes.
Rown-i'n meddwl mai Ryder Crutch oedd yna," ebr hi. "Fydd-o byth yn dwad yma, ag rown-i wedi dychryn yn arw. Ag felly, fe ddaethoch yn ôl?"
"Yma y bûm-i drwy'r nos, Llio."
"Drwy'r nos!" ebr hi mewn syndod. "Lle buoch-chi?
"Mi fûm-i y rhan fwya o'r amser tu ôl i'ch drws chi, nghariad-i."
"O!" medd hi, yn ofidus ganddi ei anghysur ef, "a chawsoch-chi ddim cysgu dim. Pam na fuasech-chi'n dwad i mewn i'r fan yma? Dyna'r gadair freichiau— mi allasech gysgu yn honna."
