Neidio i'r cynnwys

Tudalen:Llywelyn Parri.djvu/160

Oddi ar Wicidestun
Gwirwyd y dudalen hon

y byddaf yn anffyddlon i'r ymddiried yr ydych yn ei osod ynwyf, boed i Dduw fy melldithio ar y llecyn!"

"Daliwch chwi at eich ardystiad dirwestol, Parri, ac mi gym'raf fi fy siawns am y canlyniad," meddai Cadben Morris. "Os bydd genych amser yfory, galwch yma, a bydd y papyrau anghenrheidiol yn barod."

"O'r goreu," meddai Llewelyn, ac adref âg ef gyda chalon ysgafn. Yr oedd arwydd llawenydd i'w weled yn mhob llinell yn ei wynebpryd teg; ac fel y dynesai at ei dŷ distadl, teimlai rywbeth yn dweyd oddifewn iddo ei fod unwaith eto mewn gwirionedd yn DDYN.

****** Ymdaenodd y cysgodion tywyll sy'n arfer dilyn noson yr unfed-ar-ddeg-ar-ugain o Ragfyr, dros y ddaear, yr hon oedd yn wen gan eira caled. Eisteddai Mrs. Parri a'i phlant tlysion wrth dân braf yn eu bwthyn bychan, glân. Yr oedd Morfudd Parri yn myfyrio am yr hyn a fu, yr hyn sydd, a'r hyn a fyddai, gan ddysgwyl ei gŵr adref o'r swyddfa. Wyth o'r gloch a ddaeth—felly y daeth naw a deg; ond nid oedd yr un gŵr wedi dyfod! Ah! beth oedd yr achos o hyn? Ni chymerodd y fath beth le er's dros ddwy flynedd. Ai tybed fod holl obeithion y ddwy flynedd ddiweddaf i gael eu difa eto?

"Mam," meddai Meredydd bach, pan oedd yr awrlais yn taraw deg, "ai nid heno yw'r noson ddiweddaf o'r hen flwyddyn?"

"Ië, machgen i," atebai'r fam; ond beth wnaeth i ti ofyn?" "Breuddwydio ddarfu i mi y byddai i nhad ddyfod a ch'lenig hardd i ni i gyd yfory. Ond lle mae o mor hir heno, mam?”

"Oh, fe ddaw yma toc,'ngwas i," meddai'r fam gydag ochenaid.

Tarawodd yr awrlais unarddeg! Yr oedd y wraig bryderus mewn tipyn o ofnad erbyn hyn. Pa le yr oedd Llewelyn?

Ust, dyna dwrf ei droed yn dyfod at y tŷ, gan sathru'r eira rhewedig nes oedd yn crinsian. Gwrandawai Morfudd, ond methai a gwneyd allan fod dim diffyg ar ei gerddediad. Daeth Llewelyn i fewn. Gydag edrychiad pryderus, hi a gododd ei llygaid i fyny, ond fe dreiddiodd rhyw deimlad trydanol o lawenydd trwy ei holl enaid wrth syllu ar wynebpryd agored, dynol, llawen, a sobr ei gŵr.

"Fy anwyl Lewelyn!" meddai, " bum mor ynfyd ag ofni yn dy gylch, wrth dy weled mor hwyr heno."

"Mi fum yn hwyr, yr wyf yn cyfaddef; ond busnes a'm daliodd; ac yn awr y mae genyf ffafr i'w gofyn i ti."