"O bob man, yn hytrach," meddai'r barwnig, mewn ysmaldod pellach.
"Pob man ond Môn, hwyrach," awgrymodd Morys yn swil.
"Ond y mae Môn am gyfnewid bellach," meddai hithau, gan chwerthin, mewn dull a barai i Morys feddwl bod rhyw arlliw o chwerwder yng nghanol yr ysmaldod.
Wedi i yswain y Penrhyn droi ei gefn a mynd i weini ar rywrai eraill, teimlai Morys braidd yn chwithig, a heb eiriau parod i ymddiddan â hi fel y dymunai. Yr oedd ei thegwch a rhywbeth yn ei dull a'i hedrychiad megis wedi dwyn pob gair cymwys oddi arno. Ond pan welodd hi mai prin oedd ei ymadrodd, a'i deall yn gyflym ac yn graff, gwyddai ar unwaith y rheswm am ei ddistawrwydd, ac ni bu diffyg ar ei lleferydd hi wedi hynny, na bwlch yn eu hymddiddan.
Torrwyd ar ddedwyddyd byr yr yswain ieuanc gan sŵn y delyn yn galw dawns. Daeth gŵr arall i ymofyn Einir, a'r funud nesaf llithrodd y ddau ymaith ar flaenau traed cyfarwydd gan adael Morys ei hunan. Nid oedd awydd dawnsio arno ef. Eisteddodd yn dawel gan wylied symudiadau'r dawnswyr, yn enwedig symudiad cain y ferch oedd newydd ei adael. Yn sŵn y tannau aeth i fyfyrio ar yr hyn erioed a glywsai am Einir Wyn a'i hanes.
Merch amddifad un o Wyniaid urddasol Gwynedd, a châr o bell i'w lletywr, yn ogystal ag iddo yntau ei hun. Tybiodd iddo glywed gan rywun ryw dro mai geneth oedd hi a fynnodd fyned ei ffordd ei hun yn gynnar. Aeth i deithio i wledydd pellennig am ysbaid— yn ôl y sôn—heb iddi le yn y byd y galwai ef yn gartref. Nid oedd yn sicr a glywsai fod tir unwaith yn eiddo'i thad, ond iddo ei golli. Fodd bynnag, rhyddid aderyn y mynydd oedd y rhyddid a fynnai hi.
Arweiniai y naill atgof i'r llall. Cofiai iddo glywed am ei dysg a'i gwybodaeth. Ond—a hawdd oedd credu hyn wrth weld yn awr y golau a loywai ei llygaid,
