lygad brenin. Wn i am ond un arall a ddeil ei chymharu â hi!"
Bradychodd fwy o frwdfrydedd nag a feddyliodd ef ei hun, a synnodd glywed Einir yn gofyn yn finiog, ac fel y tybiai, mewn eiddigedd, O, ai felly? A phwy ydyw honno?"
Rhywun a aeth gyda mi dros y Penmaen un tro, a'n gyddfau ein dau mewn perygl dirfawr," atebodd yntau gyda gwên a moes—ymgrymiad.
Yr ydwyf er hynny yn eiddigus wrth glywed canmol cymaint ar Madam Wen," meddai hithau yn ysgafn. "Nid wyf am i'm câr ddyfod yma i adrodd geiriau serch wrthyf fi, ac yna mynd yn ôl i dalu gwrogaeth mor gynnes i'w gymdoges deg o'r ogof. Chwi addefwch ei thegwch, mi wn!
"Ar f'anrhydedd, Einir, ni wn i ai teg ai beth ydyw gwedd fy nghymdoges,—ni welais ei hwyneb erioed. Ond am ei dawn i drin ceffyl, nid yw'n ail i neb ond yr un wyf fi'n ei charu.
Chwarddodd Einir ei hatebiad: "Deuaf i Gymunod heb fy nisgwyl ryw ddiwrnod i weld sut y byddwch yn ymddwyn, os clywaf fwy o'i chanmol hi.'
"Af finnau,"—medd yntau mewn gwrth-ateb lawn mor chwim,— "i'r goedwig eithin bob dydd gan hyderu y pair hynny ddyfod o Einir i Gymunod yn fuan."
Pan ddaeth dirgelwch yr ysgrepan ledr i gof Morys, adroddodd yr hanes. Mi gredaf byth,' meddai, imi weled rhywun wrth ddrws fy ystafell y noson honno, er y myn y morynion mai drychiolaeth a welais."
"Mae'n ddiau mai'r morynion sydd yn iawn,' oedd barn Einir. Ond pa fath ddrychiolaeth oedd, myn fy chwilfrydedd wybod?"
Yn araf, fel pe buasai'n casglu gweddillion atgof, atebodd yntau, "Brys-ddarlun o degwch—fel y dylai drychiolaeth mor ddyngarol fod—argraff o fonedd hefyd ond amrantiad oedd."
