"Buasai unrhyw un o'r genethod o'r gwersyll yn gwneud yr un peth," ebe Nansi, erbyn hyn yn dechrau teimlo'n anghyfforddus dan glod y swyddog.
"Os nad wyf yn camgymryd," canlynai yntau, "mae y tri hyn yn hen ddwylo. Yr ydym yn eu hamau ers peth amser, ond yn methu'n lân â'u cyhuddo ac i ni gael sicrwydd y ceid hwy yn euog. Ond y maent yn y rhwyd yn ddiogel yn awr, diolch i chwi. Dylai perchennog y byngalo yna roddi gwobr sylweddol i chwi am fod yn foddion adfer ei eiddo iddo.
"Nid oes arnaf eisiau yr un wobr gan Mr. Morus," ebe Nansi, "gwell gennyf i chwi beidio sôn am un."
"Nid yw hynny yn gwneud i ffwrdd â'r ffaith yr haeddwch un, atebai'r swyddog. "Soniaf wrth Mrs. Morus am y peth cyn gynted ag y gwelaf hi."
"A ydych chwi'n teimlo'n ddiolchgar imi?" gofynnai Nansi yn sydyn.
"Nis gallaf ddweud pa mor ddiolchgar y bydd yr holl heddlu yn y sir i chwi," atebai yntau, "mae y rhain wedi ein poeni am flynyddoedd."
"Yna, cewch ddiolch i mi drwy addo na soniwch am fy enw wrth Mrs. Morus," ebe Nansi.
"Os felly y teimlwch, Miss Puw, yr wyf fi'n berffaith fodlon. Ni soniaf air amdanoch wrthi."
Yr oedd gan Nansi ddigon o reswm dros geisio cadw ei henw allan o'r achos.
