"Wel, prin y medraf wneud hynny, Nansi. Ni fydd pobl yn ein galwedigaeth ni yn bradychu cyfrinachau. Efallai y dywed wrthyf am edrych ar ôl fy musnes fy hun."
"Mi wyddoch yn dda na wna Mr. Walters hynny. Gwyddoch y gellwch fentro gofyn iddo."
"Wel, cawn weld. Wna i ddim addo mynd ato yn un swydd i ofyn iddo. Ond pam y cymerwch y fath ddiddordeb yn y mater, Nansi?"
"Wn i ddim yn iawn, ond fedra i yn fy myw weld nad oes rhywbeth yn rhyfedd yn yr achos. Mi ddylai rhywun estyn help i'r perthynasau tlawd yna, er mwyn iddynt gael chwarae teg.
"Mae arnaf ofn dy fod yn tynnu ar ôl dy dad. Dywed wrthyf, pa ddirgelwch a weli di ynglŷn â'r peth?"
"Os oes ewyllys ar goll, onid yw hynny'n ddigon o ddirgelwch i rywun?"
"Ydyw, wrth gwrs, os oes ewyllys ar goll. Ond y mae'n bosibl i Joseff Dafis fod wedi ysgrifennu ewyllys, ac wedi newid ei feddwl drachefn a thrachefn, ac wedi eu dinistrio. Gwnai yr hen ŵr bethau pur ryfedd weithiau."
"Beth bynnag, mi hoffwn wybod mwy am y mater. Wnewch chi siarad â Mr. Walters, nhad?"
"Yr wyt yn bur daer, fel arfer, Nansi," a gwenai Mr. Puw. "Tybed fyddai yn well i mi ei wahodd i ginio yfory?"
"O, gwnewch, wir," ebe Nansi'n eiddgar, "dyna gyfle rhagorol i ganfod beth ŵyr ef am yr ewyllys.'
"Olreit, fe geisiaf wneud hynny, ond peidiwch chi â disgwyl gormod." Edrychodd Edward Puw ar ei oriawr. "Wir, mae hi bron yn ddeg o'r gloch, Nansi. Dyma ni wedi trafod yr hen Joseff Dafis a'i ewyllys am awr gron. Gwely piau hi'n awr. Anghofiwch y Morusiaid a chysgwch.
"Gwnaf," ebe Nansi, braidd yn ddifater. "Peidiwch chi ag anghofio gwahodd Mr. Walters yfory."
