Tybiai rhai mai un od a rhyfedd ydoedd, ond nid oedd ond eisiau cynefino â'i ffordd i weld sut un ydoedd. Bu'n dda iawn wrthym ni, a derbyniasom lawer o garedigrwydd oddi ar ei law. Buom yn gymdogion am flynyddoedd nes aeth i fyw at y Morusiaid yn Nhrefaes. Ar ôl hynny cyfnewidiodd pethau."
"Ond ni chartrefodd erioed yn iawn gyda'r Morusiaid," ychwanegai Besi. "Yr oeddynt yn angharedig wrtho, a byddai'n aml yn dianc yma'n llechwraidd am ychydig o gysur, oni fyddai, Glenys?"
"Byddai. Ac yn aml dywedai ein bod fel plant iddo. Ni byddai ball ar ei anrhegion inni; ond hoffem ef yn bennaf er ei fwyn ei hun,—nid er mwyn ei arian. Llawer gwaith y dywedodd y gofalai ef amdanom wedi marw ein rhieni. Cofiaf yn dda y tro olaf y gwelsom ef yn fyw. Dywedodd y byddai'n sicr o gofio amdanom yn ei ewyllys."
"Yr wyf yn siwr ei fod o ddifrif hefyd," meddai Besi, "ond ofnaf na chafodd gyfle i drefnu ei bethau felly. Y Morusiaid gafodd y cwbl ar ei ôl, a waeth i ni heb boeni ynghylch ei addewidion bellach." Ond ychwanegodd yn chwyrn, braidd: "Ond methaf yn lân â gweld ei bod yn deg i'r Morusiaid yna fyned â'r oll o'r eiddo a hwythau wedi gwneud cyn lleied iddo."
"Efallai y crybwyllir chwi yn yr ewyllys nas gellir ei chael," awgrymai Nansi'n ddistaw.
Edrychodd Besi a Glenys ar ei gilydd yn awgrymiadol. "Yn union beth dybiem ninnau," ebe Glenys. "Tybed ydyw'n bosibl gwneud rhywbeth yn y mater? Beth feddyliwch chwi, Nansi?"
"Wel," atebai Nansi'n ofalus, "dylasai'r Morusiaid wneuthur rhywbeth i chwi, o leiaf."
"Y Morusiaid?" chwarddai Glenys yn wawdlyd. "Ni fuasent hwy yn estyn ceiniog o'r eiddo i ni byth."
Am ysbaid bu'r tair yn trafod yn fywiog yr hen Joseff Dafis a'i ffyrdd digrif. Amlwg i Nansi bod y chwiorydd yn hoff iawn ohono.
