"Wn i ddim pam na ddeuant," gofidiai.
Prin oedd y geiriau o'i genau na chanodd cloch drws y ffrynt.
"Dyna'r genethod!" meddai, gan lamu at y drws.
Besi a Glenys oeddynt, a chroesawodd Nansi hwynt yn llawen. Aeth â hwynt drwodd i ystafell ei thad, ac yn fuan dechreuasant siarad yn hollol gartrefol.
"Dywedwch wrthyf am Joseff Dafis," awgrymai Edward Puw. "Deallaf ei fod yn hen ŵr od iawn."
"Oedd, yr oedd yn un rhyfedd iawn," dechreuai Glenys ar unwaith. "Gwelais ef unwaith yn chwilio am ei spectol a hwythau ar ei drwyn."
"A oedd yn hoff o guddio pethau?" holai Mr. Puw.
"Fu erioed ei fath am wneuthur hynny," chwarddai yr eneth. "Yr oedd beunydd yn rhoi pethau mewn 'lle diogel,' chwedl yntau. Yr oedd y lle mor ddiogel fel na fedrai byth gael hyd iddo drachefn."
"Ddywedodd ef rywdro rywbeth barai i chwi gredu y gallasai fod wedi cuddio ei ewyllys?"
Ysgydwodd Glenys ei phen.
"Ni fedraf fi gofio
"Wel, do, fe wnaeth," ebe Besi ar ei thraws. "Un dydd pan oedd yn ein tŷ ni dechreuodd siarad am y Morusiaid, a'r ffordd y ceisient gael ei arian."
"Cânt eu siomi pan welant fy mod wedi gwneud ewyllys arall," meddai, gan chwerthin fel y gwnai ef. "Nid wyf am eu rhoi yn llaw unrhyw dwrne y tro hwn. Rhoddaf hi mewn lle y gwn y bydd yn ddiogel."
"O, ie, yr wyf finnau'n cofio yn awr," ategai Glenys. "A oedd Joseff Dafis yn byw gyda'r Morusiaid pan ddywedodd hyn wrthych?" gofynnai Mr. Puw yn gyflym.
"Oedd," ebe Besi.
"A ydyw'n bosibl iddo fod wedi cuddio'r ewyllys yn y tŷ?"
"Yn nhŷ'r Morusiaid?" gofynnai Besi. "Nis gwn am hynny, ond gallaswn dybio hynny wrth i chwi ofyn."
