"Pedwar hanner coron, ac ni allaf yn fy myw ymadael â hwynt."
"Rhowch hwy i mi, Rona. Fe'u gwerthaf yn eich lle."
"Peidiwch cyboli, Nansi. Nid oeddwn yn meddwl i chwi wneud hynny. Peth arall, yr ydych chwi wedi gwneud eich rhan. Nid ydych erioed o ddifrif."
"Ni fûm erioed yn fwy difrif," ebe Nansi.
"Wel, dyma hwy ynteu," ebe Rona, "ond cofiwch na fydd yn waith hawdd i chwi eu gwerthu. Mae'r genethod wedi bod ym mhob twll a chongl a phawb yn Nhrefaes wedi cael tocyn bron."
"Waeth am hynny," atebai Nansi, gan wenu i lygaid Rona. "Mae gennyf syniad gwych yn fy mhen. Caf fwynhad wrth geisio eu gwerthu."
"Wel, geneth ryfedd iawn ydych," meddai Rona. "Yr ydych yn cael y syniadau rhyfeddaf i'ch pen o hyd."
"Rona, efallai na ddeuaf i'r gwersyll hyd ddydd Llun. Peidiwch chwi ag aros wrthyf. Ewch gyda'r lleill ddydd Sadwrn."
"O'r gore. Pob hwyl gyda'r tocynau, Nansi. Cawn wythnos braf wedi i chwi ddod i'r gwersyll."
Ar ôl i Rona fynd, cerddodd Nansi yn araf mewn myfyr syn. Edrychai ar y tocynau yn ei llaw, a methai beidio chwerthin yn uchel.
"Rona druan," meddai, "pe gwyddai'r cwbl. Ceisiaf werthu'r tocynau iddi ond lladdaf ddau dderyn ag un ergyd. O'r diwedd dyma fi esgus rhagorol i alw'n nhŷ'r Morusiaid."
