fawreddog, tra syllai Gwen ar Nansi'n ddrwgdybus.
"Hm," ebe Nansi, "ond mae'n siwr fod yr hen gloc gennych yn rhywle. Mae mor anodd cael ymadael â hen bethau fel yna onid ydyw?"
"Nid mor anodd," meddai Gwen, "yr oedd gan Joseff Dafis lawer o hen gelfi diwerth. Yr oedd y rhan fwyaf ohonynt yn hollol anfuddiol ymysg y dodrefn modern yma sydd gennym ni."
"Yr oedd rhai o'i bethau yn gwneud yn iawn yn yr hafoty hwnnw sydd gennym ar lan Llyn y Fedwen," ebe Pegi. "Mae yr hen gloc yno yn awr.'
Llamodd calon Nansi. Yn ddiarwybod iddi ei hun yr oedd Pegi wedi rhoddi iddi yr hyn oll oedd arni eisiau. Coronwyd ei hymweliad â'r llwyddiant mwyaf allai ddisgwyl. Diolchodd yn gynnes i'r Morusiaid am garedigrwydd na fwriadwyd iddi ei gael ac aeth ymaith yn ddiymdroi.
Wrth fynd drwy'r ardd flodeuog, gwenai Nansi yn ei llawes, a dawnsiai ei llygaid gan lawenydd. "Mae'r ddau aderyn yn ddiogel, Rona. Tybia'r Morusiaid eu bod yn glyfar, ond ni synnwn lawer iawn nad dyna'r tocynau drutaf a brynasant erioed."
