Edrychodd ar ei horiawr. Cafodd fraw pan ganfu iddi fod ar y dŵr am deirawr. Ni welai neb i weiddi arno a theimlai awydd cryf am fwyd.
"Dyma'r tro olaf i mi fentro mewn cwch ar fy mhen fy hun," ebe Nansi, "bydd yn amhosibl imi gael cyfle i alw yn y byngalo ar ôl heddiw. Nid oes dim allaf wneud ond hel esgus i fynd adre'n ôl ymhen diwrnod neu ddau. Digon o waith y daw'r Morusiaid yma cyn y Sadwrn. Nid oes ôl paratoi yma beth bynnag.
Tra'n synfyfyrio fel hyn trodd i edrych tua'r lan arall. Ac o graffu ar y dŵr gwelodd fod y rhwyf wedi dynesu cryn lawer ati. Yr oedd yr awel yn erbyn y llif ac yn gwthio'r cwch yn araf i fyny'r llyn.
"Pe medrwn gadw'r cwch yn ei unfan am ychydig deuai y rhwyf heibio iddo, ac yn ddigon agos imi afael ynddo.
Drwy ymdrech â'r rhwyf oedd yn aros iddi, llwyddodd Nansi i gadw'r cwch yn weddol lonydd. Ymhen ysbaid bu yn alluog i ymafael yn y rhwyf achosodd gymaint o bryder iddi.
"Mae'n rhy hwyr i fynd i unlle ond yn ôl i'r gwersyll," meddai. Rhwyfodd yn ofalus ar draws y llyn. Cymerodd ofal neilltuol na chollai mo'i rhwyf drachefn. Wrth rwymo'r cwch yn ei angorfa gwelodd y genethod yn dychwelyd i'r gwersyll o'u dringfa yn edrych yn lluddedig. "Buoch yn ddoeth iawn i beidio dod gyda ni," ebe Rona. "Yr ydym oll wedi blino'n enbyd." Ataliodd ei chyfarchiad yn sydyn. "Beth fuoch chwi'n ei wneud â chwi eich hun?" meddai, "mae golwg arnoch fel pe baech wedi bod drwy ddrain."
Adroddodd Nansi am ei hanffawd wrthi, heb amlygu dim o wir amcan y fordaith. Chwarddodd pawb yn galonnog a Nansi gyda hwynt fel yr adroddai ei helyntion. Ond er cymryd y peth mor ysgafn yr oedd Nansi yn wir siomedig i'w hymdrech fod mor aflwyddiannus.
Dyma ddiwrnod arall wedi ei wastraffu. Tybed a lwyddai i weled tu fewn i'r hafoty rhyw dro? Hyd yn hyn yr oedd rhwystrau wedi ei lluddias.
