"Beth sy gennych chi fechgyn i neud y pnawn yma?" medde William wrthym ni ill dau.
"Dim byd o bwys," medde ninne.
"Ddowch chi efo mi?" medde William. "Rydwi am drio bod yn ddiymhongar, a chwilio am fy nheulu, a bod efo nhw fel ers talwm. A dene lle'r ydwi'n mynd yrwan."
"Lle byddi di amser tê?" medde Wmffre.
"Yn nhŷ modryb Elin," medde fo. "Reit!" medde ni ill dau, ac i ffwrdd â ni. Roedd yn bwysig bod yn siwr o fan y tê cyn cychwyn, o achos mae'n anodd i ddyn ffansïo pawb o'i deulu yr un fath, wyddoch. Ond y mae modryb Elin yn lân iawn.
Y lle cynta inni alw ein tri ynddo oedd tŷ Janet fy nghneither.
"Sut ydech chi yma heddyw?" medde William, pan aethom at y drws, a ninne'n dau wrth ei gynffon o.
Roedd Janet yn eistedd ar stôl wrth y tân, yng ngodre tomen o ludw, a babi ar ei glin, a gwenodd arnom heb ddeyd dim.
"Sut ydech chi yma heddyw?" medde William wedyn.
"Hy!" medde hi'n fodlon, dan wenu. Roedd yn ddigon hawdd gweld ei bod hi'n falch o'n gweled ni, mor falch nes anghofio ein gwâdd ni i mewn.
"Mae hi'n braf," medde William, oddiar garreg y drws.
"Hy!" medde Janet, tan wenu o hyd.
"Mi ddaw i lawio hefyd toc," medde William.
"Hy!" medde Janet wedyn, a rhyw chwerthin gneud yng nghorn ei gwddw.
"Pnawn da," medde William.
