Mi glywem Leisa wrthi hi'n siarad â'r cigydd mor ddi-ddiwedd ag wrthym ni. Edrych yn druenus iawn oedd William, a'r babi'n crïo ar ei lin nerth asgwrn pen. Doedd dim i'w neud ond codi a'i ddandlo ar hyd y llawr. Choeliech chi byth mor hir y bu raid iddo fod wrthi cyn i Leisa weld yn dda ddwad i'r tŷ. Dwn i ddim yn iawn be oedd ein teimlade ni. Mi garem chwerthin am ben William, ond roedd arnom ni ofn ein dau cael un bob un o'r lleill i'w nyrsio pan ddoi hi i'r tŷ.
Rhyw hanner ganu a hanner chwyrnu, a deyd rhwng ei ddannedd nad oedd hi ddim yn talu i fod yn ddiymhongar oedd gwaith William. Toc, dyma Leisa i'r tŷ.
"Rydwi'n meddwl yr âi rwan," medde William, pan ddaeth hi i mewn, "ryden ni ar dipyn o frys. Pnawn da."
"Pnawn da, Wil," medde hithe, "a tyrd yma eto am gypaned pan fyddai'n fwy trefnus, a phaid â bod yn sydêt."
"I ble nesa?" medde Wmffre a fi, "dim cam ymhellach os na chawn ni dŷ heb fabis a thomennydd lludw."
Edrych reit digalon ddaru William. "Beth petase ni'n ei gneud hi am gypaned i dŷ modryb Elin?" medde fo.
Doedd gen i fawr i ddeyd, am nad ydi'r modryb Elin yma'n perthyn dim i mi. Modryb i William ac Wmffre o ochor eu tad ydi hi, a minne'n perthyn iddyn nhw o ochor mam.
Wedi cyrraedd y drws a churo, dyma modryb Elin i'r drws.
"Ho!" medde hi reit chwyrn, "chi sy' 'ma, ai ê? Dowch i mewn, yn lle sefyll fel pyst ar garreg
