Yn uchel ei ddolef
Ar bobol y pentref
Fod y Blaidd mewn gwirionedd
Wedi dyfod o'r diwedd:
A hwythau'n tybied, er ei fynych floedd,
Mai cellwair, fel y gwnaethai gynt, yr oedd:
Ac heb gymeryd arnynt glywed mo'no
Dilynai pawb y gorchwyl ag oedd ganddo,
A'r Blaidd yn ddiwahardd yn para i larpio,
Ac yntau'n para o nerth ei ben i floeddio.
Wrth weld y Blaidd yn rhwygo'r wyn a'r defaid.
Dywedai wrtho'i hun, y Bugail diniwaid,
Ni choelir y celwyddog, hyn sydd glir,
Gan odid neb, er iddo ddweyd y gwir.
Yr Asyn a'r Colwyn.
'ROEDD Asyn gynt a Cholwyn yn byw 'nghyd
Dan yr un meistr, yn llon a hawdd eu byd,
Bob un yn ei sefyllfa:
Y Colwyn yn y parlwr, weithiau'n hepian,
Ac weithiau'n chwarae'n chwim, ac weithiau'n llepian
Ei gymysg laeth a bara.
Ar lin ei feistr fe neidiai weithiau'n wisgi
I lyfu ei law, ac yntau oedd yn hoffi
Y cian bach ysmala.
A'r Asyn yntau'n cario'r plant o gwmpas,
Neu'n pori'r ysgall o gylch caeau'r palas,
Ac weithiau'n moelystota.
Ond ofnai er ys ennyd hir,
Nad oedd ei feistr, a dweyd y gwir,
Mor hoff o hono ag o'r Colwyn moethus;
A hyn a'i gwnai dipyn yn eiddigus.
Fe dybiodd, ond dynwared pranciau'r cian,
Ac ymddwyn fel efe, a chwarae'n ddiddan,
A champio'n hoenus, y cai bob rhyw foethau.
A byw'n y parlwr yn ddi-waith fel yntau.
