ac i fyny'n ôl fel pêl, i lawr wedyn, ac i fyny wedyn. Pan oedd ar ddisgyn drachefn,—
"Pêl droed ydi o," ebe Dic, ac ar sgruth tuagato, a chic iddo nes disgyn ohono wrth ymyl Moses. Bywiogodd Moses trwyddo, a chic yn ôl tuagat Ddic, a Dic yn ôl wedyn tuagato yntau.
"Pêl droed o'r diwedd, diolch am hynny," ebe Dic, a chic i'r bêl i fyny bron o'r golwg. Wrth iddi ddyfod i lawr daliwyd hi ar flaen troed Moses, ac i fyny â hi drachefn. A chicio'n ôl a blaen, ac i fyny ac i lawr, y buont am hydoedd. Ni sylwent ar ddyn y lleuad yn rhedeg yn ôl a blaen o'r naill i'r llall, ac ar ôl y bêl o hyd, fel pe am ei hachub rhagddynt. Eithr dyna a wnai. Neidiai a chwyfiai ei freichiau, a rhedai oddiamgylch fel pe gwelech ddyn yn y pellter mawr yn ceisio rhoddi arwydd bod ei dŷ ar dân, ond yn rhy bell i neb ei glywed. Eithr cyn iddo gyrraedd y bechgyn bob tro, dyna gic i'r bêl, a hwythau'n cael hwyl fawr eu hoes, gan mor uchel a phell y cicient hi. O'r diwedd, wrth iddi ddyfod ar ffrwst oddiwrth Foses at Ddic, dyna ef yn ei dal ar flaen ei droed, a chic iddi mor bell nes ei bod wedi sefyll yn ei hunfan ymhell cyn iddynt fedru ei chyrraedd. Wrth fynd ati gwelent y bel yn gwingo fel creadur byw mewn poen, a llaw yn codi oddiwrthi. A dyna'r ddau yn wylltach nag erioed tuagati. A beth ydoedd, o bawb ar wyneb y ddaear, a'r lleuad, ond Shonto'r Coed, wedi dyfod am dro o'r ddaear ar belydryn o oleuni.
