Ac yn y cyflwr hwn yr oedd pan ddaeth y digwyddiad mawr a achosodd gymaint o adfyd i'r Tylwyth Teg. Noson gannaid oleu leuad ydoedd, ac yr oedd rhialtwch yn eu mysg ar bob noson gannaid oleu leuad. Gallai pawb fforddio dringo pelydr y lleuad heb ofni drwg, canys nid oes digon o fywyd ym mhelydr y lleuad i blethu o amgylch coesau neb. Cynheuent goelcerthi i groesawu'r lleuad lawn, ac i gael pob rhyw hwyl. A dyma'r adeg y byddai'r Llotyn bob amser wedi meddwi'n gorn. Gorweddai'n farw feddw yn ymyl y llwyn y min nos hwn, wedi bod yn yfed gwynt ers deuddydd. Pwy a basiodd heibio â baich o goed ar ei gefn—drain crin gan mwyaf—wedi bod yn eu casglu at y goelcerth, ond y tywysog, brawd y brenin. Aeth yn ofalus heibio i'r Llotyn, ond ni sylwodd fod caws llyffaint yn tyfu wrth ei draed. Rhoddodd y tywysog ei droed ar hwnnw, a llithrodd ar wastad ei gefn ar y Llotyn, â'r baich drain dano. Dyna ochenaid fawr riddfanllyd—a ffrwydriad! A dyna'r ergyd fwyaf a fu erioed yng ngwlad y Tylwyth Teg. Rhedodd pawb yno ar ffrwst,— i weld y Llotyn yn hollol fflat, a gwynt yn chwibannu allan o ugeiniau o dyllau yn ei gorff, ac nid oedd sôn am na'r tywysog na'i faich. Y mae grym ofnadwy mewn gwynt a gymerir fel diod, os digwydd i'r yfwr ffrwydro.
Nid oedd sôn, fodd bynnag, am y tywysog na'i faich, a bu galar mawr ar ei ôl am fis. Cafwyd