Ysbryd T'wnt i'r Afon ydio'n siwr iti," ebe Dic dan ei lais wrth Foses, "o achos hen ddyn bach cam yn hanner hopian a hanner dawnsio ydi hwnnw, medde nhw."
Awyddai Dic braidd am fynd allan i ymgomio ag ef erbyn hyn, ond ofnai Moses,—
"Mi ddeydodd mam wrtha i lawer gwaith," eb ef wrtho'i hun,—"Moses, gofala, machgen i, paid byth â mynd am 'gom efo neb os na fyddi di'n siwr ohono fo.'
Eithr wrth glywed yr hen ddyn yn chwerthin cododd Moses dipyn ar ei galon, a sibrydodd rhyngddo ag ef ei hun,—
"Fedre neb drwg iawn chwaith chwerthin yr un fath â hwn,—ysbryd neu beidio.'
Yn gweled eu petruster chwarddodd yr hen ddyn wedyn,—
Peidiwch ag ofni, hogie," eb ef yn gariadus, y dyn yn y lleuad ydw i, newydd ddwad oddiyno am dro i edrych amdanoch chi, ac am fy nheulu. Mi ddois yma ar ddwy naid, un o'r lleuad ar y cwmwl acw, ac un oddiar y cwmwl i'r fan yma. Mi fydda i 'n dwad i'r ddaear ar fy nhro, weithie,—weithie." Ar ôl yr ail "weithie " daeth prudd-der am ennyd dros ei wyneb.
"Be-be-ydi'ch enw chi, syr?" ebe Dic yn grynedig. A Moses yn rhyw gilio'n ôl yn araf.
"Rhys Llwyd, neu os am fy enw a 'nghyfeiriad i,—Rhys Llwyd y Lleuad," ebe'r hen ddyn yn siriol.
