Er i hen ddyn y lleuad fod yn ymwneud â dynion lawer gwaith, dechreuai ofni bod pethau mwy dychrynllyd ar wyneb y ddaear nag y dychmygodd ef amdanynt, ac edrychai'n ôl a blaen yn frawychus gan ddisgwyl gweld Seiat neu adnod yn rhuthro iddo allan o'r coed. Meddyliai mai anifeiliaid gwylltion oeddynt, efallai, ac mai ymguddio rhagddynt yr oedd Dic a Moses yn y twll tywod.
"Mae hi'n goleuo arnom ni, was," ebe Dic wrth Foses, "d'ŵyr hwn ddim be ydi adnod, heb sôn am Seiat."
Atebasant y dyn bach yn unllais,—"down ni." Eithr edrych yn wyllt ac ofnus a wnai'r hen ddyn,—
"Ydi Seiat ac adnode yn bethe peryg?" eb ef, heb eu clywed gan ei fraw.
"Nag yden, pethe annifyr yden nhw," ebe Dic gan ymysgwyd.
Gwenodd yr hen ddyn. Rydwi'n dallt rwan," eb ef, "nid pethe yn y'ch byta chi yden nhw felly, ond pethe yn y'ch pigo a'ch cosi chi, aiê? Na, 'does dim ohonyn nhw yn y lleuad."
"Wyddest ti be mae o 'n ei feddwl ydi Seiat ac adnode?" ebe Dic yn ddistaw wrth Foses, a bron hollti gan chwerthin.
Ond edrych yn betrusgar a wnâi Moses.
"Wyt ti am fynd yno mewn gwirionedd, Dic?" eb ef.
Ydw, os doi di," ebe Dic.
