A daeth prudd-der tros ei wyneb am ennyd drachefn.
"Clywodd y bechgyn ef,—
"Be mae o'n i feddwl, dywed?" ebe Moses wrth Ddic yn frawychus.
"'Dwn i ar wyneb y ddaear," ebe Dic, "ond rydwi am fynd hefo fo, doed a ddelo."
Yr oedd rhinwedd yr afalau'n dechreu codi i ben Dic fel diod gadarn. O dipyn i beth cododd y rhinwedd i ben Moses hefyd. A theimlai'r ddau cyn ysgafned oni fedrent neidio llathenni i fyny heb drafferth yn y byd. Dywedodd y dyn wrthynt fod dylanwad y ddaear arnynt yn awr bron darfod, ac mai o dan ddylanwad y lleuad y byddent bellach. A hysbysodd hwy y medrai pobl yn y lleuad neidio fel adar yn ehedeg.
"Sut y cychwynnwn ni yno?" ebe'r bechgyn. Nid yn unig yr oedd yr afalau wedi eu gosod hwy dan ddylanwad y lleuad, ond gwnaethant hwy'n awyddus dros ben am fynd yno.
"Dowch hefo mi i'r coed yma," ebe'r dyn, gan neidio dros y Wal Newydd i'r Tyno,—" yma mae 'mrawd, Shonto'r Coed, yn byw. Fo ydi brenin y Tylwyth Teg."
Aethant ar ei ôl, gan ymwthio drwy'r brigau nes dyfod i lain o dir glas yng nghanol y goedwig. Ar ganol y llain yr oedd cylch o laswellt glasach o lawer na'r glaswellt o'r tuallan i'r cylch nac o'i dumewn.
