Cyn hir, teimlodd Moses wrth ddyfod i lawr ei fod wedi colli ei wynt yn lân, a neidiodd i fyny mor uchel y tro hwn fel na welwyd ei ddyfod yn ôl. Ai gwynt Dic, yntau, yn fyrrach, fyrrach. Ond daliai i neidio i fyny ac i lawr o hyd, a'r Tylwyth Teg o'i amgylch. Wedi colli ohono'r tipyn olaf o'i wynt ni ddaeth yn ôl o'i naid nesaf.
Rhaid i minne gychwyn yn ôl," ebe'r dyn o'r lleuad wrth Shonto, "neu mi fydd y bechgyn adre yn y lleuad o 'mlaen i. Ond tyrd am dro yn gyntaf."
Aeth y ddau i gongl y coed, ac eisteddasant yno'n hir i ymgomio, a'r dyn o'r lleuad yn perswadio Shonto i ddyfod i edrych amdanynt i'r lleuad cyn gynted ag y gallai. Yn y man gwelwyd yr awyr yn rhyw ddechreu glasu. Gwelwodd wyneb Shonto,-
Rhaid imi gasglu nheulu i mewn ar unweth, cyn i'r wawr dorri, neu mi fydd wedi darfod arnom ni, os unweth y bydd pelydre'r haul yn dechre clymu am ein coese ni," eb ef. Yna aeth ati am ei fywyd i gasglu ei deulu ynghyd.
Anaml iawn y gwelir yr un o'r Tylwyth Teg liw dydd. Pan ddigwydd hynny, wedi aros i ddawnsio'n rhy hir y bydd, a phelydr yr haul wedi clymu am ei goesau, a'i rwystro rhag mynd adref.
Aeth dyn y lleuad i ganol cylch y Tylwyth Teg cyn i Shonto eu casglu adref, ac adref ag yntau ar un naid. A Shonto a'i deulu yn ei wylio o'u llochesau dan ddail y coed.
