"Roedd hynny," ebe Moses, "pan oedd ene fechgyn mawr, mawr, yn yr ysgol. Mae'r plant wedi mynd i gyd yn fychin iawn rwan. Mi eisteddodd ar dop Craig y Gwalch, medde nhw, ac mi lithrodd i lawr, neu 'ffri-whilio' fel y byddwn ni'n galw'r peth. Ac i lawr â fo mor gyflym fel nad oedd neb yn ei weld o 'n mynd, dim ond gweld rhyw symud. 'Roedd o 'n mynd mor gyflym nes i'w drowsus o fynd ar dân ymhell cyn cyrraedd y gwaelod. Ac mi fase'n ddrwg iawn arno fo onibai bod afon—afon Pen Lan— yn y gwaelod, ac iddo fo lithro ar ei sgruth, a'i gael ei hun yn eiste'n gyfforddus yng nghanol honno. Ac mi fase wedi boddi, ond ei fod o 'n fachgen mawr,—cofiwch mai bechgyn mawr oedd yn yr ysgol yr adeg honno. Ar ôl mynd iddi mi fu o'r golwg am dipyn, sut bynnag, nid am ei fod o wedi mynd ar ei ben iddi, ond bod ei drowsus o wedi mynd ar dân, a'r tân a'r dŵr yn cydgyfarfod a gneud stêm. Ac mi fu Tomi o'r golwg yn y stêm am yn hir, a'r bechgyn yn methu dallt be oedd wedi dwad ohono fo, yn stemio felly. Meddwl 'roedden nhw, nes gweld yn wahanol, mai wedi chwysu 'roedd o wrth deithio mor gyflym."
"'Chlywes i rotsiwn beth," ebe'r dyn yn syn. Cofiodd Dic am dalent arbennig Shonto'r Coed, a ddangosodd ef wrth adrodd hanes yr adnod yn rhedeg ar ôl y bachgen, a thorrodd i mewn i helpu Moses â'r stori,—
