Meddyliodd y dyn dipyn cyn dywedyd y rhai hyn. Ond ystyriodd yn y man mai mwy marw yr âi bob eiliad dan fysedd Dic,—
"Bron a marw," eb ef yn wannaidd.
"Eisio bwyd," ebe Dic.
"Eisio bwyd," ebe'r dyn.
"Ar ôl hynene," ebe Dic, "dim o'r ciamocs ene eto. Gwnewch addo."
Addawodd y dyn yn ostyngedig.
"Wel," ebe Dic, "dene ni'n ffrindie. Mi esbonia i rwan, fel un sy wedi diodde llawer oddiwrthyn nhw, bedi Seiat ac adnod. O achos 'does neb wedi gorfod gadel marbls a chware pegi a tharw parc mor amal â fi, i fynd i'r Seiat; na neb wedi gorfod bod yn dysgu adnod yn amlach na fi pan ddylwn i fod yn chware â Moses yma."
Ac esboniodd i ddyn y lleuad yn fanwl beth oedd Seiat ac adnod, ac wedyn beth oedd ysgol.
"Wel," ebe'r dyn yn addfwyn iawn, "mae'n rhaid bod Shonto wedi methu, a 'does ene 'run Seiat, nac adnod, nac ysgol yma, a dydwi'n dallt fawr o ddim eto amdanyn nhw. Ond mae diwrnod yma'n siwr i chi, fel y cewch chi weld, yn bedwar diwrnod ar ddeg o ddyddie'r ddaear. Dydi'r haul ddim yn mynd i lawr yma am bythefnos. Fasech chi'n leicio gwybod pam?"
Basen," ebe'r ddau fachgen.
"A glywsoch chi rywdro fod y ddaear yn troi ?" ebe'r dyn.
"Do," ebe hwythau.
