"Peidiwch â dychryn," ebe'r dyn, "mae hi'n bur saff yma. A garech chi ddysgu sut i osgoi rhag y cerryg yma? Chlywch chi monyn nhw'n dwad, ond mi welwch y fflach. Mae nhw'n fflachio yn yr haul. Pan welwch chi fflach, neidiwch fel mellten i'r cyfeiriad arall. Ac mi ddowch yn y man i hoffi'r peth. Mae o 'n chware ardderchog."
A dyna hwy allan. Safasant i ddisgwyl. Dyna fflach fel mellten, a phob un yn neidio oddiwrtho fel mellten arall. A dyna garreg aruthrol yn disgyn o'r awyr. Ac yr oedd naid pob un o'r bechgyn dros ddeuddeg llath, a hynny'n ddidrafferth. Gwelsant mai chwarae ardderchog oedd osgoi'r cerryg mawr. Ac am y neidio yma, yr oedd yn gampus.
"Trueni," ebe Moses yn y man, wedi bywiogi trwyddo, "na fase Wil T'wnt i'r Afon, ddaru'n curo ni ar neidio yn nhê plant yr Ysgol Sul, yn ein gweld ni'n neidio rwan. Bedi dwylath wrth dros ddeuddeg llath?"
Dringasant i ben mynydd uchel. Yr oedd ei ben yn bigfain. Mynyddoedd uchel pigfain oedd yn y lleuad, gan mwyaf. Ar ben y mynydd hwn yr oedd twll mawr fel gwely hen lyn dwfr wedi sychu.
"Dyma le da i guddio wrth chware llwynog," ebe Dic.
Perswadiodd y dyn Foses i neidio i lawr. Nid oedd angen perswadio ar Ddic ar ôl y ras a fu