ag adnode a phethe felly, ac er mwyn cael chware heb stopio, a dyma chi'n mynd atyn nhw ohonoch eich hunen."
Ni ddywedodd yr un o'r ddau ddim, ond edrych trwy enau'r ogof yn hiraethus. Yna aethant allan ac edrychasant i fyny i'r gwagle, gan obeithio bod y ddaear yn y golwg yn rhywle yn y cyfeiriad yr edrychent iddo. Ac yr oedd golwg ar eu hwynebau fel pe na byddai byd heb ddim ond chwarae ynddo yn fêl i gyd.
Wrth eu gweld fel hyn, gofynnodd dyn y lleuad,—
Os ydech chi fel hyn, beth pe bae ni'n cadw ysgol, ac i chithe fy nghywiro i pan fyddai'n methu, gan na weles i rioed ysgol."
Yr oeddynt wrth eu bodd. "Ond y gwaetha ydi," ebe Dic wrth Foses, "nad oes yma run ffon i roi slap iddo fo pan fydd o 'n methu."
"Be ydi 'slap'? "ebe dyn y lleuad.
'Slap' ydi'r peth pwysica mewn ysgol,"’ ebe Dic, mae o 'n y'ch cadw chi'n gynnes yn y gaea, ac yn y'ch oeri chi yn yr ha."
"Thâl hi ddim, felly, heb i chi roi slap imi?" ebe'r dyn.
"Fydd hi ddim yn ysgol iawn felly," ebe Dic. "Oes dim posib rhoi slap imi heb ffon?" ebe'r dyn, "mi faswn i 'n leicio'n fawr cael un er mwyn deyd 'mod i wedi bod mewn ysgol iawn."
Oes, mae posib," ebe Dic, "ond fydd o ddim yn slap iawn heb ffon a thipyn o rawn ceffyl."
