"Rhawn ceffyl?" ebe'r dyn, "I be mae hwnnw da?"
"I dorri'r ffon,—dene'r sport sy mewn slap," ebe Dic.
"Efo rhawn ceffyl y mae pobol yn torri ffyn ar y ddaear?" ebe'r dyn.
Nage, dydech chi ddim yn dallt," ebe Dic. "Mae'r bachgen sy'n cael slap yn dal ei law, â blewyn o rawn ceffyl ar draws ei law o. Wedyn y mae'r scŵl yn taro'i law o efo ffon, a dene'r ffon yn torri."
"Ydio ddim yn brifo?" ebe'r dyn.
Mae o 'n dibynnu," ebe Dic. "Dydi'r ffon ddim yn torri bob amser, ac y mae o 'n brifo tipyn yr adeg honno. Ond os tyrr y ffon mi fydd hynny'n gymint o hwyl nes i chi beidio teimlo'r boen. Dene'r chware."
"O!" ebe'r dyn, "rydwi'n dallt rwan,— chware ydi'r slap yma. Os tyrr y ffon, dene'r bachgen wedi ennill, ond os na thyrr hi, y scŵl fydd wedi ennill,—ond be ydi 'scŵl'?"
"Dene chi i'r dim," ebe Dic. "A'r scŵl ydi'r dyn sy'n cymyd gofal o'r ffon,—dene'i waith o."
"Ond y gwaetha ydi," ebe Moses, "mai'r scŵl sy'n ennill bron wastad."
"Wel, gan nad oes yma 'run ffon, 'does dim i'w neud ond bod heb y chware hwnnw," ebe'r dyn braidd yn siomedig, "mi ddechreuwn ni."
