Adroddodd Bedwyr yr hanes wrth Arthur, ac yna dymunodd y brenin i'r marchog ei ddwyn ar ei gefn at fin y llyn. Yno ger y lan yr oedd llong brydferth ag arni rianedd teg â chyflau duon am eu pennau. Yn eu mysg safai tair brenhines hardd, ac wylai pob un yn drist. Rhoddwyd y brenin llesg i orwedd ar wely o sidan, a deuai sŵn nodau pêr o rywle fel y llithrai'r llong yn araf dros y dŵr.
"O, f'Arglwydd, fy Mrenin, beth a wnaf?" meddai Bedwyr mewn dagrau. "Beth a ddaw ohonof ymysg fy holl elynion?"
"Paid ag wylo, Bedwyr," ebe Arthur. "Af i Ynys Afallon, ac yno iacheir fy holl glwyfau. Gweddïa drosof."
Fel breuddwyd y diflannodd y llong hyd lwybr arian y lloer.
Yn ein mysg ni Gymry, y mae chwedl arall am ymadawiad Arthur. Dywedir bod y brenin a'i farchogion yn cysgu mewn ogof fawr yn y mynyddoedd. Y mae eu gwisgoedd rhyfel amdanynt a'u harfau gloyw wrth eu hochrau a thrysorau lawer ar y llawr rhyngddynt. Uwch eu pennau croga cloch anferth. Ni ddeffroir y marchogion hyn gan daranau'r ystorm, ond pan ddelo'r dydd i Arthur ddychwelyd i arwain ei bobl, fe gân rhywun y gloch a galw â llais uchel: "Daeth y dydd! Torrodd y wawr!" Darllenwch y chwedl dlos drosoch eich hunain yn awdl y Parch. William Morris, "Ogof Arthur."
