ar y muriau, ac yr oedd yno grochanau a chawgiau mawr yn llawn o laeth a hufen.
"Brysiwn," meddai un o'i wŷr wrth Odyseus, "a chymerwn y caws a'r ŵyn a'r mynnau geifr i'r llong cyn i gawr yr ogof ddychwelyd."
"Na," meddai Odyseus, "yr wyf am ei weld. Pwy a ŵyr, efallai y cawn anrhegion gwerthfawr ganddo?"
Felly, wedi cynnau tân, dechreuasant fwyta o'r caws, ac yna gorwedd i aros nes dyfod cysgodion cynnar y nos.
Yn sydyn clywsant sŵn traed yn ysgwyd y ddaear, a brefiadau uchel defaid a geifr. Mewn dychryn dihangodd pob un ohonynt i bendraw'r ogof, gan chwilio am gonglau tywyll i guddio ynddynt. Gan yrru ei braidd o'i flaen a chan daflu llwyth anferth of coed tân ar lawr yr ogof, daeth y cawr, Polyffemus, i mewn. Dychrynodd Odyseus a'i wŷr wrth ei weld; dychrynasant yn fwy fyth pan afaelodd mewn craig anferth a'i gwthio i'w lle yng ngheg yr ogof. Ar ôl godro'r geifr dechreuodd y cawr gynnau tân, ac yn fuan goleuai'r fflamau disglair yr ogof i gyd. Syrthiodd llygad y cawr ar yr ymwelwyr—llygad ac nid llygaid, oherwydd un llygad a oedd ganddo, a hwnnw'n perlio yng nghanol ei dalcen.
"Ddieithriaid," gofynnodd, "pwy ydych chwi? O b'le y daethoch dros y tonnau? Lladron ac ysbeilwyr ydych, y mae'n debyg?"
Yr oedd ei lais dwfn fel taran yn yr ogof.
